Monsterblog! - Ierse Cross Country droom komt uit!

Deel 1 - Ode aan de Ierse Hunter

Ik kan deze serie natuurlijk niet beginnen zonder allereerst de paarden de eren #HorseFirstAlways. Deze eerste blog is dus een echte ode aan de Ierse Hunter, ik ben namelijk zo ongelooflijk weggeblazen door hoe awesome deze paarden zijn. Een enorme motor en een minstens even groot hart. Misschien ben ik wel een tikkeltje verliefd geworden op ze. Ze hebben mijn hart in ieder geval helemaal gewonnen. Ze gaven je zoveel vertrouwen, namen je echt mee naar de hindernis en als ze die enorme motor aan zetten was het gevoel wat ze je gaven geweldig. Maar waar ik pas helemaal van onder de indruk was, was hoe cool ze in hun hoofd waren en hoe goudeerlijk. Ik zei het al, een enorm hart. Het was ook heel tekenend dat ik de eigenaar van de stal meerdere malen heel stellig heb horen zeggen dat hij zijn paarden onder geen voorwaarde zou verkopen, want zo’n soort paard heeft geen prijs. Ze zijn echt hun gewicht in goud waard.

Togetherness

Wat me daarnaast ook heel erg is bij gebleven is de connectie die je opbouwde met je paard door het cross country rijden. Dat was echt geweldig. Hoe snel je samen ging werken met het paard (in plaats van tegenwerken) om sámen alle obstakels te overwinnen. ‘Sense of togetherness’ noemden ze dat daar. Er werd heel veel aandacht besteed aan het paard in zijn waarde laten, in de plaats van hem heel strak te controleren. In balans mee zitten zodat je hem vooral niet in de weg zit, en hem dan zijn job laten doen. Ik heb al eerder iets gedeeld over hoe controle niet hetzelfde is als communicatie, en daar heb ik in Ierland ook weer zoveel over geleerd. Probeerde je het paard bijvoorbeeld teveel te controleren en teveel het tempo te dicteren, dan irriteerde je het paard soms onnodig en kwam de afstand vaak helemaal niet zo goed meer uit. Je kon deze paarden echt wel vertrouwen dat ze je meenamen naar de hindernis. Het concept van het paard in zijn waarde laten kan echter ook in hele kleine dingen zitten, zoals de manier waarop ze altijd met zoveel respect over hun paarden praatten of bijvoorbeeld een paard bitloos laten springen als die een bit minder prettig vond.

Maar most of all is mijn hart nog helemaal vol van hoeveel FUN het is om samen met zo’n type paard cross country te springen en vliegen!

Deel 2 - Houdt altijd 2 handen aan de teugels

Ik ben teruggekomen van mijn cross country trainingsweek in Ierland met een schatkist vol met wijze lessen, en ik ben zo ongelooflijk enthousiast over wat cross country rijden ons allemaal kan leren; over rijden, paarden trainen en in het leven in het algemeen! Tijdens de eerste cross country training leerde ik meteen een super waardevolle les: “Houdt altijd twee handen aan de teugels!” Dit geld natuurlijk niet alleen voor het cross country rijden, maar wat een onwijs mooie metafoor voor het leven! Om snel te kunnen reageren tussen de hindernissen, zeker in een combinatiesprong, is het heel belangrijk altijd twee handen aan de teugels te hebben. Ook in het leven moet je soms snel kunnen reageren op onverwachte dingen die gebeuren. Het kan dan dus helpen altijd twee handen aan de teugels te houden!😊

De puntjes op de i

En zoals het leven soms werkt, luisterde ik super toevallig op de heenreis een podcast met een stuntvrouw uit de filmindustrie als gast. Zij had het over altijd de puntjes op de i zetten, “crossing the T’s and dotting the I’s.” Zorgen dat je altijd alles ge- dubbel en triple-checkt had voor de veiligheid. En dat resoneerde ook onwijs met het 2 handen aan de teugels houden en het cross country rijden! In deze podcast werd verteld dat uit onderzoek naar luchtvaartcrashes aan het licht was gekomen dat er altijd minstens 7 fouten te herleiden waren waarom het vliegtuig gecrasht was. Heb je altijd alle puntjes op de i, kan het nog steeds gebeuren dat je 1 of 2 foutjes maakt, maar dan kom je nog steeds heelhuids aan de overkant. Heb je niet al je puntjes op de i, dan stapelen de fouten zich vaak op en kunnen er ongelukken gebeuren. Deze les was zeker ook niet verloren aan mij. Denk er maar eens over na hoe erg deze twee lessen – 2 handen aan de teugels houden en altijd de puntjes op de i zetten – van toepassing is op het trainen van paarden! In het algemeen, niet eens specifiek voor cross country.

Denk altijd alleen aan de volgende sprong

Deze lessen mocht ik ook zelf aan den lijve ondervinden. Op een van de laatste dagen reed ik een jongere, iets meer onervaren merrie. Ze gleed even weg bij een opsprong uit een waterbak (door niemands schuld!) en ik gleed ernaast. We waren allebei helemaal in orde, omdat ik twee handen aan de teugels had en de puntjes (kennelijk😊) voldoende op de i had. Mijn eigen mentaliteit na deze missprong werd toen even heel belangrijk. Hoe reageer je als het even mis ging? Kun je het van je af laten glijden en doorgaan, of wordt je misschien een stuk terughoudender en twijfelachtiger? Of ga je juist met een stuk meer druk rijden zelfs, en het proberen te forceren? Beiden helpen het paard (en jullie beider veiligheid) niet. “Je moet niet denken aan of je misschien een fout gemaakt hebt,” klonk het advies dat de oude, wijze trainer op een eerdere dag had gegeven; “Denk altijd alleen aan de volgende sprong!” Dan kan jij het mentale en fysieke anker blijven voor je paard. Wauw, weer zo’n enorm waardevolle levensles!

Deel 3 - Putting in the work

Ik heb nog een schatkist vol aan super waardevolle lessen die het cross country rijden ons kan leren meegenomen van mijn cross country trainingsweek in Ierland, en in dit derde blog in deze serie wil ik er weer een aantal met jullie delen.

Hogere energie in je paard handelen

Een van de redenen waarom deze cross country trainingsreis naar Ierland mij zo greep en waarom ik dit zo graag wilde doen, was het idee dat cross country rijden ons hele waardevolle lessen kan leren over zelfzeker worden als het paard meer of hogere energie heeft en dan de ‘piloot’ kunnen blijven. En ik geloof echt dat dit een super waardevolle les is, zeker als je net zoals ik (veel) jongere paarden rijdt of paarden met uitdagingen in het rijden. Dit is iets wat nog maar weinig kids of beginnende ruiters leren op maneges.

Dit heeft veel te maken met aanpassingsvermogen, snel kunnen reageren en samen in balans mee kunnen blijven gaan met het paard. En de manier waarop cross country je dit kan leren vindt ik echt he-le-maal geweldig. Een van de dingen waar we veel aan gewerkt hebben is zo stil mogelijk blijven zitten, vooral met je bovenlichaam, om het paard niet teveel in de weg te zitten zodat die hun job goed konden doen. En laat me je zeggen, balans is zeker niet iets statisch maar het ik juist iets heel erg dynamisch! Hier hebben wij als ruiters dus zeker ook ons ‘huiswerk’ te doen.

Putting in the work

Laatst zag ik op de geweldige pagina van @Activate Your Seat een super interessant onderzoek uit 2021 voorbij komen, waarin wetenschappers hebben gevonden dat van de 20 ervaren dressuurruiters die ze onderzochten, diegenen die betere bekkencontrole hadden in hun lichaam (gemeten op een fitball), stiller konden zitten op hun paard en hun paarden bovendien minder conflictgedrag vertoonden, een lagere hartslag en lagere cortisolwaarden hadden dan de paarden gereden door de ruiters met minder bekkencontrole die dus minder stil konden zitten. Dit onderstreept dus nog maar eens het belang van een stille, onafhankelijke zit en ruiterfitness!

Horsemanship = life

Als jullie al meer van mijn blogs gelezen hebben, weten jullie dat ik echt geloof dat als wij een team willen vormen met ons paard, wij als ruiter verantwoordelijk zijn voor ten minste 50% van dat team! In Ierland ben ik hier ook heel erg bewust mee bezig geweest: in de ochtenden en avonden deed ik veel mobiliteits- en stretchoefeningen en er werd zelfs een yogaklas gegeven op het trainingscentrum waar ik verbleef! Daar heb ik natuurlijk ook van de kans gebruik gemaakt om een les mee te doen. De laatste maanden ben ik er super bewust van geworden wat we allemaal van ons lichaam vragen als ruiters en atleten, en ben ik daar heel bewust mee bezig: omarm horsemanship als een lifestyle. En er is hierin geen vervanging voor het hele oude, hele simpele motto: just put in the work. Daarnaast houdt ik onwijs van het gevoel wat die routine van bewust bewegen (mobiliteitsoefeningen, stretchen, cardio, gerichte ruiterfitness oefeningen; en sporten in het algemeen) mij geeft en brengt, zowel fysiek als mentaal; en sta ik daar ook steeds meer bij stil. Bewust bewegen brengt je een gevoel van connectie tussen lichaam en geest (let er maar eens op de volgende keer als je gaat sporten!), en dat is denk ik precies waarom ik zoveel van sport hou!

Deel 4- Down the rabbithole

Met een schatkist vol aan super waardevolle lessen ben ik teruggekomen van mijn cross country reis naar Ierland, en in dit vierde blog in deze serie heb ik nog een paar hele mooie om te delen. In mijn vorige blog (deel 3) had ik het over de les van het zelfzeker worden als je paard hogere energie heeft, misschien wil je deze eerst nog even teruglezen.

Keep a leg on each side and your mind in the middle

Want naast de fysieke kant van de ‘piloot’ kunnen blijven als je paard hogere energie heeft is er ook nog de – HUGE! – mentale kant van dit thema. En zo is het universum: mentaal en fysiek gaan ook hier weer eens hand in hand, je kan ze gewoon niet los van elkaar zien. Frame of body = frame of mind, zoals ik van een kennis uit de Chris Irwin school leerde. Dat was zeker waar voor wat ik in Ierland geleerd heb. Hoe jij je in je lichaam houdt, is een directe reflectie van je mentale staat. Waar ik veel over geleerd heb in Ierland is focus houden, kunnen blijven luisteren naar wat de trainer langs de kant zegt en dit ook écht registreren. Scherp kunnen blijven ook als je hart in je oren klopt (van fysieke inspanning óf omdat je het mentaal heel erg spannend vindt of uit je comfortzone bent). Spoiler: ook dit is een kwestie van trainen onder deze omstandigheden. “Slow down your thinking,” was de les, denken in slow motion. Ik vond dit ook een hele mooie parallel met een oud cowboy gezegde wat ik kende; “Always keep a leg on each side and your mind in the middle.” En zoals ik in deel 1 van deze blog serie ook al even deelde; ik was echt helemaal weggeblazen over hoe snel en hoe diep je een connectie opbouwde met je paard met het cross country rijden!

Pijl en boog

Een thema wat ook naar boven kwam tijdens deze week in Ierland was de analogie van de pijl en boog. Ik was heel toevallig (hallo, universum!) het boek De Weg van de Boog van Paulo Coelho aan het lezen, over de wijze levenslessen van een oude, Japanse meester-boogschutter. Echt een aanrader, er staan zoveel wijze lessen in zoals: ‘beheers niet alleen je instrument maar ook je geest’, ‘leren om niet alleen raak te schieten als de omstandigheden gunstig zijn’ en ‘hoe je de pijl vasthoudt staat altijd in verbinding met je eigen intentie’. Daarom vond ik het zo bijzonder dat tijdens de cross country training ook de link werd gelegd met de boog: Als een pijl op een gespannen boog, zorgen dat je de energie van het paard kunt bundelen tussen je been en handen en in goede banen leiden, en hem niet verstoren! Een super goede les voor alle training die we met ons paard willen doen!

Be like water, my friend…

Om deze energie dus niet te verstoren is het heel belangrijk goed met het paard méé te kunnen zitten en samen in balans te kunnen bewegen (zie ook deel 3 van deze blog serie voor meer over dat onderwerp). Die energie van het paard kun je ook vergelijken met water, je moet met de flow mee kunnen gaan. Ik moet dan wel eens denken aan een gezegde uit de martial arts wereld van de beroemde Bruce Lee: “Be like water.” En net als water moet ook jij vloeiend blijven als je je paard aan het trainen bent, en niet te star worden (mentaal óf fysiek!) Toen ik dit zo tegen de trainer vertelde, moest die lachen en zei hij dat je daar met al die Ierse regen inderdaad genoeg oefening in kreeg!

Deel 5- De ‘why’

Alweer de laatste blog uit de serie over mijn cross country trainingsreis naar Ierland. In deze blog nog wat mindset lessen die niet perse met de paarden te maken hebben (maar misschien toch ook weer wél?)

Uit mijn comfortzone

Ik had nog niet verteld dat een deel van de reden waarom ik naar Ierland gegaan ben in de plaats van cross country te gaan trainen gewoon hier in Nederland is omdat ik dit jaar het doel had uit mijn comfortzone te gaan. Alleen reizen (in de plaats van met mijn vriend of familie) is wel een stap uit mijn comfortzone. Ik merk dat ik toch graag de controle heb en weet wat ik kan verwachten, en als je in je eentje reist is dat dus zeker niet zo. Dat kan dan een hele mooie ervaring zijn. En het was ook echt een hele gave ervaring, in de categorie ‘je krijgt wat je nodig hebt’. De lodge waar ik verbleef had een hele grote organische tuin en keuken (súper lekker!!), maar zoals mijn vriend het na afloop toen hij al mijn verhalen hoorde zo mooi samenvatte; “Het hele management was dus ook héél organisch…” Alles ging met de Ierse slag, lekker chaotisch. Precies wat ik nodig had dus, een mooie les in loslaten en gewoon met de flow meegaan. Vertrouwen dat alles goed komt.

Go get it if you really want it

Alle gekheid ten spijt, ik kan oprecht zeggen dat alles echt top geregeld was, als je het zelf goed checkte en er zelf achterheen ging. Dat gecombineerd met het hele sterk gevoel wat ik van tevoren had dat dit iets was wat ik vrij last-minute zo graag wilde doen, brengt ons bij de laatste levensles: Go and get it if you really want it. Als je iets echt heel graag wil, ga ervoor. Vind die lucifer die jouw vuurtje aanwakkert en ga erachteraan.

Down the rabbithole

Al met al mag ondertussen wel duidelijk zijn dat ik in Ierland dus zeker dubbel & dwars down the rabbithole van de cross country gevallen ben, en echt wel in die ‘tunnel’ zit nu. En dat vindt ik he-le-maal prima. Het is echt wel verslavend, en ik ben er zeker nog lang niet klaar mee! 😊 Ik houd ervan dat het leven een reis is, geen bestemming; en ik ben heel erg benieuwd wat deze uitdaging van de cross country nog meer gaat brengen. Ik hoop er hier in Nederland in ieder geval nog veel meer over te mogen blijven leren, en er vooral van mag blijven genieten! (Ben jij of ken jij iemand die op dit gebied graag samen zou willen werken, stuur me vooral een berichtje, het lijkt me super tof in contact te komen!)